म त माटो न हूँ

म त माटो न हूँ

बोझहरूले थिचिदिए हुन्छ

पैंतालाले किचिदिए हुन्छ

म त माटो न हूँ ।

रापले सेकिन्छु म  - तापले सोसिन्छु

चिरिन्छु-चरक्क चर्किन्छु

यहाँदेखि त्यहाँसम्म म

तर पनि टुक्रिन्नं, छरिन्नं म

म त माटो न हूँ ।

बर्षाको स्नेहका केही छिटाहरू

खसे भने म माथि

दंग पर्दै फेरि जोडिन्छु

मगमगाउँछु, व्यूँतिन्छु, हाँस्छु

म त माटो न हूँ ।

मेरो छाती उधिने हुन्छ

मलाई खने पनि हुन्छ

रोपे हुन्छ म मा तिम्रा

चाहनाका वीजहरू

तिम्रा आकांक्षाहरु

तिम्रा आवश्यकताहरू

उमारिदिन्छु म तिनको अंकूर

मेरै छातीमाथि

हुर्काइदिन्छु त्यसको बोट

फलाइदिन्छु तिम्रा सपनाहरू

लैजाऊ टिपेर, काटेर, थुतेर, लुछेर

म कहिले पो रोएको छु र ?

प्रतिरोध कहिले गरेको छु र ?

म त माटो न हूँ ।

मुछे हुन्छ मलाई गजगजी-हिलाम्य पारेर

बनाए हुन्छ तिमीले चाहे जस्तै

तिमीले खोजे जस्तै

उस्तै-दुरुस्तै

तिमीलाई मन पर्ने जस्तो आकार

खेलौना बनाएर खेल

सजाऊ मूर्ति बनाएर

रंगाऊ आफूले खोजेका रंगहरूमा

मन नअघाउन्जेल मलाई सुमसुम्याए हुन्छ

मन अघाए मिल्क्याइदिए हुन्छ

टुक्राटुक्रामा फुटाएर

म चुपचाप बटुल्छु आफूलाई

जोडजाड पार्छु फेरि

म त माटो न हूँ ।

मट्यांग्रा बनाए हुन्छ मलाई

गुलेलीमा तन्क्याए हुन्छ

अर्कोलाई चोट पुय्राउन

मलाई हुर्र्याए हुन्छ

ढुंगा बनाएर अरूलाई फुटाए हुन्छ

म कराउँदिनं....म रून्नं.....म दुख्दिनं....

मेरो मौनता तिमीले नबुझे पनि

बुझेर बूझ पचाए पनि

म तिमीलाई केही भन्दिनं

म बोल्दिनं, लाटो न हूँ

म त माटो न हूँ ।

गाडिदिए हुन्छ ममा चिहान खनेर

तिम्रा सपनाका सिनुहरू

वा तिम्रा सम्बन्धका मुर्दाहरू

तिम्रा अवसादहरू छोपिदिए हुन्छ

तिम्रो भूत...वर्तमान...

तिम्रो पाप....गलती....दोषहरू

कोचकाच पारेर म भित्रै

पुरिदिए हुन्छ मलाई नै

म गन्हाउँछु मै भित्र

म निस्सासिन्छु आफ्नै साससंग

तर म मर्दिनं

म त माटो न हूँ ।