आदरणीय भीम विरागले मेरो यो गीतको सङ्गीत कम्पोज गर्नु भएकोथ्यो । कसले गाउने भन्ने निधो नै हुन पाएन। भिम विराग बितेर जानु भयो । आज कम्प्यूटरमा पुराना फाइलहरू खोतल्ने क्रममा अचानक यो गीत फेला पर्यो । अनि सम्झनाका एउटा पाटो जीवन्त भयो । उहाँ बुध्दनगरमा बस्नुहुन्थ्यो, म पनि । भेटघाट भइ्हन्थ्यो । उहाँलाई खसीको पक्कु कवाफ खान मन पर्छ भन्ने थाहा भएपछि म कहिलेकहीं उहाँलाई निम्तो गर्थें । उहाँ स्वीकारे आइदिनिहुन्थ्यो र मलाई आभारी बनउनुहुन्थ्यो । उहाँ छोरीज्वाईँसंग बस्नुहुन्थ्यो । बेलाबेला मलाई पनि बोलाउनुहुन्थ्यो ।
म शान्तिनगर सरेपछि अलि पातलो भयो भेटघाट । त्यहाँ शनिवार भाग लगाएको खसीको मासु बेच्ने पसल थियो । मैले एकपटक उहाँलाई बोलाएको बेला कुरैकुरामा मेरा केही गीतहरू सुनाएँ । यो एउटा गीत उहाँले मागेर लैजानु भयो । केही दिन पछि फोन गरेर भन्नु भयो, "मैले तपाइँको गीत कम्पोज गरेको छु ।"
मेरा लागि त त्यो गज्जपको कुरो भैहाल्यो । केटाकेटीदेखि सुनेका लेखक सङ्गीतकारले त्यसो भन्नु मेरा लागि गर्वको कुरो थियो । मैले सोधें, "म कहिले सुन्न आऊँ ?" उहाँले समय दिनासाथ म गएँ । हार्मोनियममा आफ्ना औंलाहरू चलाउँदै उहाँले आफूले रचेको धुन सुनाउनु भएको हिजै मात्र हो जस्तो लाग्छ ।
तर त्यो गीत कसले गाउने वा कहिले गाउने भन्ने कुरा भएन । त्यत्तिकै रहेको त्यो नगाइएको गीत यस्तो छ:
सुन्ने कोही नभैदिंदा बोल्ने पनि लाटो हुन्छ
संगै बग्ने नदीको पनि दुइटा भिन्दै पाटो हुन्छ
उठाउने कोही नभएपछि ठेस लागि लडे पनि
कहीं पनि पुगिन्न रैछ एक्लै जति हिंडे पनि
साथै हिंड्ने एउटै गोरेटो पनि दोबाटो हुन्छ
संगै बग्ने नदीको पनि दुइटा भिन्दै पाटो हुन्छ
नसकेपछि बुझ्न कसैले भावनाको मूल्य यहाँ
खन्याए पनि मुटु निचोरि पुग्दो रैछ र कहाँ
मोती भनेर साँचेको माया पनि माटो हुन्छ
संगै बग्ने नदीको पनि दुइटा भिन्दै पाटो हुन्छ
0 प्रतिक्रिया दिनुहोस्:
Post a Comment