माटो

म त माटो न हूँ

बोझहरूले थिचिदिए हुन्छ

पैंतालाले किचिदिए हुन्छ

म त माटो न हूँ ।

रापले सेकिन्छु म, तापले सोसिन्छु

चिरिन्छु–चरक्क चर्किन्छु यहाँदेखि त्यहाँसम्म म

तर पनि टुक्रिन्नं, छरिन्नं म

बर्षाको स्नेहका केही छिटाहरू खसे भने म माथि

दंग पर्दै फेरि जोडिन्छु

मगमगाउँछु, व्यूँतिन्छु, हाँस्छु

म त माटो न हूँ ।

मेरो छाती उधिने हुन्छ, मलाई खने पनि हुन्छ

रोपे हुन्छ म मा तिम्रा चाहनाका वीजहरू, तिम्रा आकांक्षाहरु, 

उमारिदिन्छु म तिनको अंकूर मेरै छातीमाथि

हुर्काइदिन्छु त्यसको बोट, फलाइदिन्छु तिम्रा सपनाहरू

लैजाऊ टिपेर, काटेर, थुतेर, लुछेर

म कहिले पो रोएको छु र ?

म त तिमीले खोतलेर छाडेको, 

बञ्जर जमीनको पाटो न हूँ

म त माटो न हूँ ।

मुछे हुन्छ मलाई गजगजी हिलाम्य पारेर

बनाए हुन्छ तिमीले चाहे जस्तै

म बनिदिन्छु तिमीले खोजे जस्तै

उस्तै दुरुस्तै तिमीलाई मन पर्ने आकार

खेलौना बनाएर खेल, सजाऊ मूर्ति बनाएर

रंगाऊ आफूले खोजेका रंगहरूमा

मन नअघाउन्जेल मलाई सुमसुम्याए हुन्छ

मन अघाए मिल्क्याइदिए हुन्छ

टुक्राटुक्रामा फुटाएर

छरिएर के भो र ?

आफ्ना रहरहरू पुर्याएर तिमीले फेरेको साटो न हूँ 

म त माटो न हूँ ।

मलाई ढुंगा बनाए पनि हुन्छ, मलाई देउता बनाए पनि हुन्छ

मट्यांग्रा बनाए हुन्छ मलाई, गुलेलीमा तन्क्याए हुन्छ

अर्कोलाई चोट पु¥याउन मलाई हु¥र्याए हुन्छ

म कराउँदिनँ – म रून्नँ – म दुख्दिनँ

तिमीलाई संक्रमणबाट बचाउन

तिम्रा चोटहरूलाई ढाकिदिने

अनि बिसेक भएपछि तिम्रा घाउ

बिस्तारैबिस्तारै झरेर जाने खाटो न हूँ

म त माटो न हूँ

गाडिदिए हुन्छ ममा चिहान खनेर तिम्रा सपनाका सिनुहरू

वा तिम्रा सम्बन्धका मुर्दाहरू

तिम्रा अवसादहरू छोपिदिए हुन्छ

कोचकाच पारेर म भित्रै पुरिदिए हुन्छ 

तिम्रो भूत, वर्तमान – तिम्रा पाप, गलती र दोषहरू

म कुहिन्छु आफै, गन्हाउँछु मै भित्र, 

आफ्नै सासले निस्सासिन्छु म

तर म मर्दिनँ

मेरो मौनता तिमीले नबुझे पनि

बुझेर बूझ पचाए पनि

म केही पनि बोल्दिनं, लाटो न हूँ

म त माटो न हूँ ।