चारै जना एकै ठाउँ

अघिल्लो ६ भागमा तपाईंले पढ्नुभयो : 

काठमाण्डौका चार प्रमुख दैनिक पत्रिकामा एकैदिन एउटै युवकका विभिन्न चार फोटा र परिचयका साथ मानिस हराएको सूचना छापिन्छ । त्यसले बजारमा ठूलै तरंग ल्याउँछ । त्यस युवकलाई काठमाण्डौभन्दा निकै पर कुनै दुर्गम पहाडमा एउटा भरियाले अचेत र गम्भीर घाइते अवस्थामा फेला पारेर स्वास्थ्यचौकी पु-याउँछ, जहाँ उसको उपचार सम्भव हुँदैन ।

संयोगवश सिनेमा छायांकनका लागि हेलिकोप्टर लिएर ठाउँ हेर्न आएका केही कुइरेहरू फर्किन लागेको हुनाले त्यस युवकलाई हेलिकोप्टरमा हालेर काठमाण्डौ पठाइन्छ । डाक्टरले उसको शल्यक्रिया गरेर आन्तरिक रक्तस्राव रोकिदिन्छ । प्रहरीले त्यस युवकको एउटा फोटोसहित विवरण वितरण गर्छ । ऊ होसमा नआउँदै सर्वेश्वरराज कोइराला आफ्नो हराएको छोरा दाबी गर्न आइपुग्छ । त्यसै वेला कामिनी विष्ट नामक युवती पनि त्यो युवक आफ्नो पति हो भन्दै आइपुग्छे ।

अबको कथा:

विनोद खड्काले आफ्नो अघिल्तिर उभिएकी सुन्दरी युवतीलाई हे-यो । युवती आँखामा याचनाको भाव लिएर उसैलाई हेरिरहेकी थिई । उसले प्रश्न ग-यो,

‘तपाईं को हो ?’

‘कामिनी विष्ट । उहाँकी श्रीमती ।’

इन्स्पेक्टर खड्काले आफ्ना आँखा चिम्सा पारेर युवतीमा फोकस गर्दै भन्यो,

‘एक मिनेट, तपाईंले पत्रिकामा आफ्ना श्रीमान् हराइरहेको भन्ने आशयको विज्ञापन छपाउँदा त तपाईंको नाम छाया विष्ट थियो ।’

‘हो इन्स्पेक्टर साहब । मेरो खास नाम छाया हो । सरकारी कागजपत्र सबैमा त्यही नाम छ । तर, मलाई आफ्नो छाया भन्ने नाम मन पर्दैनथ्यो । त्यो कुरा उहाँलाई थाहा थियो । हाम्रो बिहेपछि उहाँले नै मायाले कामिनी भन्ने नाम दिनुभएको हो ।’ 

यति भन्दाभन्दै उसका ठुल्ठूला आँखाबाट मोतीका दानाजस्ता आँसुका केही थोपा टिलपिल गर्न थाले । उनीहरूको कुरा सुनिरहेको सर्वेश्वरराज कोइराला अचानक बम्क्यो, 

‘ह्वाट् ननसेन्स ।’

अनि ऊ लम्किँदै कामिनी विष्टतिर आयो र कुर्लियो, 

‘त्यो मेरो छोरा हो । राजेशराज कोइराला । ऊ तिम्रो श्रीमान् भए तिमी मेरी बुहारी हुनुप-यो । के म तिम्रो ससुरा हुँ ?’

कामिनीले उसको आँखामा आँखा भिडाएर भनी, 

‘तपाईं को हो, म चिन्दिनँ । मलाई मतलब पनि छैन । तपाईं किन मेरो श्रीमान्लाई आफ्नो छोरा भनिरहनुभएको छ भन्ने मलाई थाहा छैन ।’

अन्धेर नगरी-चौपट राजा

फाफुराले समाचार सुन्ने र पढ्ने काम गर्दैन । न रेडियो, न टिभी अनि न पत्रपत्रिका । जति गरेपनि यो एउटा कुलत उसले लगाउनै सकेन के गर्नू ? यति सुन्नासाथ तपाईंहरुलाई अवश्य पनि लाग्यो होला फाफुराभन्दा बेकामको मानिस संसारमा मोबाइल फोनको बत्ती बालेर खोजे पनि पाइँदैन । किनभने समाचार नसुन्ने वा नपढ्ने नागरिक भनेको देशको लागि कलङ्क हो । त्यस्तो लागेको भए एकछिन फाफुराको अझ अर्को एउटा दुर्गुण पनि सुनिहाल्नुस् । उसलाई विशेषतः राजनीति र तिनका समाचारमा रुचि छैन । अब त तपाईंहरुलाई फाफुराको राष्ट्रियतामा नै शंका भयो होला । किनभने नेपाली हुनका लागि नागरिकतामात्र भएर पुग्दैन । राजनीतिमा अथाह रुचि हुनैपर्छ । चौबीसै घन्टा तिनै राजनीतिक गतिविधि, नेताहरुको भाषण, समर्थन, विरोध, गुणगान, गालीगलौज, देवत्वकरण वा दानवीकरण गरिएका समाचारमा भुल्ने, टीकाटिप्पणी गर्ने र आफ्नो विचार प्रकट गर्ने योग्यता पनि हुनुपर्छ । त्यति भएपछि मात्र आफूलाई पक्का नेपाली हूँ भन्न पाइन्छ ।

कामिनी विष्ट (हराएको मानिस भाग ६)

इन्सपेक्टर विनोद खड्काले गम्भीर मुद्रामा अस्पतालको बेडमा सुताइएको अचेत युवकलाई एकैछिन हेरिरह्यो । अनि छेउमा उभिएको डाक्टर धितालसँग सोध्यो,
‘केही पनि थाहा छैन यो मानिसको बारेमा ?’
ओठ लेप्य्राउँदै डाक्टर धितालले भन्यो,
‘नथिङ। उससँग आफ्नो परिचय खुल्ने केही कागजपत्र पनि थिएन। उसको अवस्था एकदमै खराब थियो। त्यसैले हामीले कुनै रिस्क लिन नसकेर तुरुन्तै अप्रेसन गर्यौं।’
अचेत र गम्भीर अवस्थामा अस्पताल ल्याइएको त्यस युवकको शल्यक्रिया सफल भएको थियो। डाक्टर धितालको लामो अनुभवका आधारमा उसलाई त्यस युवकको ज्यानचाहिँ बच्यो भन्ने लागिरहेको थियो। इन्सपेक्टर विनोदले डाक्टर धिताललाई पुलुक्क हेर्दै सोध्यो,
‘उसलाई कहिले होस आउला डाक्टर साहब ?’
‘ठ्याक्कै त म भन्न सक्दिनँ। तर सबै रिकभरी मैले सोचेअनुसार भयो भने सम्भवतः चाँडै।’
‘चाँडै भन्नाले ? कुनै टाइमफ्रेम ?’
‘बाह्र, चौबीस……छत्तीस वा अढ्चालीस घन्टा पनि हुन सक्छ। निश्चित त कसरी भन्नू।’

एम्बुलेन्स सेवा १०२ (हराएको मानिस भाग ५)

हेलिकोप्टर काठमाडौंतिर उडिरहेको थियो। पाइलटलाई मौसम बिग्रेला भन्ने डर थियो। यो वेला केही भन्न सकिन्न। तर, काठमाडाैं आइपुग्ने वेलासम्म मौसमले धोका दिएन। त्यो हेलिकोप्टरमा पाइलटबाहेक दुईजना कुइरे र एकजना कुइरी थिए।

अनि थियो, एउटा अचेत युवक। घोप्टेडाँडामा गाउँलेहरूले कतैबाट उद्धार गरेर ल्याइदिएको युवक। उसको अवस्था एकदमै नाजुक थियो। एउटा कुइरे किन्डलमा कुनै किताब पढिरहेको थियो भने अर्को बाहिर आकाश हेरेर टोलाइरहेको थियो। कुइरी वेलावेला सहानुभूतिपूर्ण आँखाले त्यस युवकलाई हेर्थी, मनमनै केही प्रार्थना गरेर छातीमा क्रस बनाउँथी।

‘सेभ हिम जिजस।’ 
उसको मुखबाट निस्क्यो। यात्रा अवधिभर कोही केही बोलेको थिएन। सबैको मन एकतमासको भइरहेको थियो। अब पाइलट हेलिकोप्टरमा भएको स्याटेलाइट फोनबाट १०२ नम्बरमा सम्पर्क गर्न खोजिरहेको थियो, निरन्तर। उसका एक विज्ञापन व्यवसायी मित्र रञ्जित आचार्यको पहलमा ‘नेपाल एम्बुलेन्स सेवा’ सञ्चालन भएको छ भन्ने उसलाई थाहा थियो।

कुइरेको जय होस् (हराएको मानिस भाग-४)

अन्ततः भरिया काइँलाले आफूभन्दा गह्रुँगो र अचेत मानिसलाई डोकोमा बोकेर त्यत्रो ठाडो र अजंगको पहाड चढ्यो। माथि पुग्दासम्म उसको फोक्सो त खलाँतीजस्तो भइसकेको थियो। उसका पिँडुला फत्रक्क भएर गलिसकेका थिए। माथि एउटा झ्याम्म परेको रुख थियो, जहाँ ऊ सधैँ सुस्ताउन रोकिन्थ्यो। तर, त्यस दिन उसले त्यो बिसौनी देखेन।

त्यसैको छेउमा कटुसको बोटको मुनि मूल फुटेको थियो। ऊ सधैँ त्यसको अमृतजस्तो मीठो र स्वादिलो पानी पिएर आफ्नो थकाइ माथ्र्यो। त्यस दिन त झन् उसलाई बेस्मारी तिर्खा लागेको थियो। तर, उसले त्यसको पनि वास्ता गरेन। किनभने उसलाई थाहा थियो, उसको डोकोमा भएको अचेत युवकको सास कुनै पनि वेला रोकिन सक्छ।

भरिया काइँला (हराएको मानिस भाग-३)

(‘हराएको मानिस’ शृंखलाको अघिल्लो दुई भागमा यहाँहरूले पढ्नुभयो, काठमाडाै‌बाट प्रकाशन हुने चारवटा विभिन्न प्रमुख पत्रिकाहरूमा एकै दिन चारवटा नाम र थर भएको एक युवक हराएको सूचना छापिन्छ । ती चारैवटा सूचनामा तस्बिरचाहिँ एउटै मानिसको हुन्छ । त्यसैकारण दिनभर त्यो चर्चा परिचर्चाको विषय बन्छ । सबैको जिज्ञासा एउटै हुन्छ । त्यो मानिस को हो ? एउटै मानिसको चारथरि फरक–फरक परिचय हुनु कसरी सम्भव छ ? त्यस्तो अनौठो मानिस एकैपटक किन हरायो ?

त्यसको पछाडि के रहस्य हुन सक्छ ? पक्कै पनि चारमध्ये तीन परिचय त गलत हुन् । उसको खास परिचय के हो त ? त्यो कुरा उसैले मात्र बताउन सक्छ । तर, ऊ त हराइरहेको छ । कहाँ होला त त्यो हराएको मानिस ? के ऊ ज्युँदै त छ ? भए के ऊ फेला पर्ला ?)

काठमाडाै‌बाट निकै टाढा कुनै एक दुर्गम पहाड ।
कोलाहलभन्दा निकै पर, सुन्दर प्रकृतिको काख । हेर्दा यस्तो लाग्छ, मानौँ स्वर्ग भनेकै यही हो । आकाश सफा छ, नीलो छ । विशाल आकाशमा विचरण गरिरहेका बादलका टुक्राहरू सिमलको भुवाजस्ता सेता, बेदाग र पवित्र देखिन्छन् । हरिया रुखहरू, अनेकौँ प्रकारका जंगली फूलहरू । आँखाले भ्याउन्जेल देखिने एउटा पहाडलाई ढाकेजस्ता अरू पहाडका पत्रहरू । चराहरूको चिरबिर । यस्तो लाग्छ मानौँ यहाँ कुनै समस्या नै छैन । तर, समस्या कहाँ हुँदैन र ?

एउटा अग्लोे पहाड र झ्याम्म परेका रुखहरूको बीचमा धागोजस्तो नागबेली बाटो देख्न सकिन्छ । त्यो पहाडको माथि पारिपट्टि सम्भवतः कुनै गाउँ हुनुपर्छ । बाटो कहिले घुमेर रुखहरूको बीचमा हराउँछ । अनि अचानक अलि तल फेरि प्रकट भएको देखिन्छ । विकट पहाडमा पनि मानिसले आफ्ना पाइलाहरू चाल्न कहाँ छोड्न सक्छ र ? त्यही बाटामा एउटा मानव आकृति देखिन्छ ।