Chasing the Mirage

Few moments back, I went up to the rooftop. Jakkhu, a Tibetan mastiff looked at me with adoring eyes as always. He is four months old now and 17 inches tall. He was just one month old and was 10 inches when we brought him. He is believed to grow up to 27 inches.

Jakkhu

Jakkhu has a routine and he strictly adheres to it. Every morning, after the dawn breaks, he needs something to eat. Before that, he heads out to pee and defecate. He has a regular spot out there in the field. We feed him corn flour as per the vet's suggestion. He can not have meat till he is 6 months. Immediately after eating, he climbs the stairs towards the rooftop. He stays there, plays, sleeps in the warm sun, moves towards the shadow of the garden swing which we have kept there when he is hot. Drinks water, chews a really big chew bone and plays with a ball which squeaks when pressed. We feed him again at around 1. When the dusk starts spreading its shadow, Jakkhu starts barking and scratching the door. That's the signal he wants to come down. He has a basket near the stairs. He sits there, looks towards the kitchen and barks. He needs food at about 6. After which, he needs to go out, pee and defecate. Then he comes inside, coils himself in the basket and sleeps.

When I watch him playing with the ball, chewing the bone and spend his whole day in the roof top, I sometimes wonder these little things are enough for him to be happy. But, we human beings need so many things to be happy. The more we achieve, the more we yearn for and none of us is happy or content of what we have. We spend our entire life chasing after the mirage of achievements, one after other.

Wish we could be happy with small things too.

Read More

Some translated poetry

Embassy of Norway had come up with a project around five years back. Few noted poets of Nepal were shown the visuals of Norway and they penned the impressions. I translated the poems in English. I was told that it was for goodwill and a voluntary job. Later some source revealed that there was a hefty budget for the translation, which I never saw. I don't know the truth. I am listing those translations just for record.

1. Midnight Sunshine / Ishwar Ballav

Defying the law of nature
are made the Scandinavian stature
hearts vast as sky
flowers breathing life in them
and soul made of snow


White feathery shapes of
clouds flutter
with the wings of birds
reflection of nature
chorus of melody
reach up to the blue
where the sun emerges in mid night


How very lucky
before anyone else
to see the light
they don't have to wait
for the twilight


Realities tender as heaven
a lass and a child
straight out of fairy tale
poetry penned with snow
Norway, a true replica
of a perfect dream land
country like a sweet ballad


When I am alone, I try
just for you
a country's rhyme
of midnight sunshine


Shoo away my darkness
you have to come
along with your sun rising
for me, you have to sing
your melody of light and dark
wearing the necklace
glittering with snowy spark


2. Painting of Nature / Ramesh Chhitij


Eon back-
sun received a souvenir
the finest masterpiece
ever made by nature


Glittering white mountains
and lakes so serene;
akin to eyes of philosophers
colorful trees and shrubs
racing mountain rivers
frolicking reindeers
carrying a tree of horns
gentle curves of roads
soaked in the shower of snowfall
ocean like a sleeping beauty


The gift was a painting
carved with the art of living


In the mind of ever roaming sun
trying to catch a wink in night
comes the glimpses of all
the painting received;vivid and bright
when everyone is engrossed
in tranquil sleep in mid night
the Norwegian sky opens its window
as the sun admires
the painting bestowed by nature
a quick content peek
before going to sleep

Read More

अर्थ, अनर्थ, अर्थ न बर्थ

बायाँ फन्को ८०

केही समय अघि एउटा पत्रिकाको पहिलो पृष्ठमा समाचारको यस्तो शीर्षक छापिएको थियो,
‘प्रधानमन्त्रीद्वारा कब्जा गरिएको सम्पत्ति फिर्ता गर्न निर्देशन’

शीर्षक मात्र पढ्ने हो भने प्रधानमन्त्रीले सम्पत्ति कव्जा गरेछन् र त्यो फिर्ता गर्नका लागि उनलाई कसैले निर्देशन दिएछ भन्ने अर्थ लाग्ने त्यस समाचारको खास अर्थ चाहिँ माओवादीहरुले कव्जा गरेको सम्पत्ति फिर्ता गर्न प्रधानमन्त्रीले निर्देशन दिए भन्ने थियो । त्यस कारण त्यो शीर्षक हुनुपथ्र्यो,
‘कव्जा गरिएको सम्पत्ति फिर्ता गर्न प्रधानमन्त्रीद्वारा निर्देशन’

अझ स्पष्ट र सटीक शीर्षक हुनुपथ्र्यो,
‘माओवादीद्वारा कव्जा गरिएको सम्पत्ति फिर्ता गर्न प्रधानमन्त्रीद्वारा निर्देशन ।’

हुनलाई त एउटा नाथे शव्द अगाडिको पछाडि मात्र पर्ने हो, तर शीर्षक लेख्ने मान्छे र भाषा सम्पादकहरुको सानो हेलचक्र्याँईले अर्थलाई कसरी अनर्थमा परिणत गर्न सक्छ भन्ने कुरामा अरु नभए पनि संचार माध्यमहरु चाहिँ चनाखो हुनुपर्छ ।
२०४० साल ताका एउटा साप्ताहिक पत्रिकामा आफूले लेख्ने गरेको बगम्फूसे स्तम्भमा त्यतिबेलाका रेडियो नेपाल र गोर्खापत्रले प्रयोग गर्ने यस्तै भाषाका बारे मैले लेख्ने धृष्टता गरेको थिएँ । चौध पन्ध्र वर्षको उमेरमा लेख्न थाल्दा तुलनात्मक रुपमा त्यतिबेला मेरो सुरुवाती लेखन अपरिपक्व थियो होला । त्यतिबेला र अहिलेको संसारमा निकै परिवर्तन भैसक्यो । आर्थिक, सामाजिक, प्राविधिक, वौद्धिक र राजनीतिक रुपमा हामी कहाँबाट कहाँ पुगिसकेका छौं । आम संचारको परिभाषा नै अर्कै भैसक्यो । हामीले त्यसको माध्यम, प्रविधि र गति जस्ता कुराहरुमा चिताउनै नसक्ने फड्काहरु मारिसकेका छौं । तर भाषा र वाक्य संयोजनका कुरामा भने अहिलेसम्म हामी जहाँको त्यहीं नै रहेछौं भन्न्ने कुरा पत्रपत्रिका पढ्दा, रेडियो र टेलिभिजन हेर्दा भान हुन्छ । मेरो त्यतिबेलाका केही स्तम्भका अहिले पनि समयसाक्षेप हुने अंशहरु यहाँ उद्धृत गर्न मन लागेको छ ।

१
‘यो रेडियो नेपाल हो । अब फलानोप्रसाद ढिस्कानाबाट समाचार सुन्नुहोस् । प्रधानमन्त्री लोकेन्द्रवहादुर चन्दको अध्यक्षतामा अधिराज्यको विभिन्न भागमा आएको अविरल वर्षा र बाढीले भएको क्षति पूरा गर्नका लागि..............’
यति सुन्दैमा थाहा भैहाल्यो, अविरल बाढी र वर्षा प्रधानमन्त्री लोकेन्द्रवहादुर चन्दको अध्यक्षतामा आएको रहेछ । तर सोच्नुपर्ने कुरा के त भने हाम्रो जस्तो अल्पविकसित देशका प्रधानमन्त्री त्यति शक्तिशाली कसरी भए जसले अविरल वर्षा र बाढी ल्याउन सके ? वर्षा त प्रकृतिको देन हो, प्रकृतिमाथि अमेरिका जस्तो साधनसम्पन्न देशले त विजय पाएको छैन भने हाम्रो देशका नाथे प्रधानमन्त्रीले कसरी प्रकृतिलाई जिते ? जितेका नै हुन् भने पनि यी कस्ता प्रधानमन्त्री हुन् जसले यस्ता प्राकृतिक विपत्ति ल्याउन सक्ने क्षमताको परिक्षण वा प्रयोग आफ्नै कार्यकालमा र आफ्नै देशमा गर्छन् ? यस्ता प्रश्नहरु विजुली चम्के झैं झिलिक्क मेरो मगजमा चम्के । तर त्यति नै बेला वाक्यको दोश्रो अंश सुनियो,
‘.....एक समिति गठन गरियो ।’
ए.......त्यो त वर्षा र बाढीबाट भएको क्षतिपूर्ति गर्न गठन भएको समिति पो त प्रधानमन्त्रीको अध्यक्षतामा भएको रहेछ  । त्यो भ्रामक र गलत वाक्य गठन गर्ने व्याकरणको कुन चाहिँ पण्डित होला जसले त्यस्तो समाचार तयार पारेको हो ।

२
संसारमा कतै पनि नभएको वस्तु कुनै देशमा रहेको अवस्थामा त्यसको व्यापक चर्चा हुन्छ । त्यो वस्तुले अन्तर्राष्ट्रिय रुपमा महत्व पाउँछ । त्यस्तै एउटा अनौठो कुरा हाम्रो नेपालमा छ । एउटा यस्तो अनौठो कुरा जुन विश्वभरिमै एक्लो छ । तपाईं सगरमाथा भन्नुहोला । त्यो त सबैलाई थाहा भएकै कुरा हो । मैले अहिले भन्न लागेको वस्तुले त गिनिज बुकमा आरामले दर्ता पाउँछ । चीनको पर्खाल पछि दोश्रो नम्वरको महानतम आश्चर्यमा गनिएछ भने पनि अचम्म मान्नु पर्दैन । तर त्यस्तो अद्भूत चीज आफ्नो देशमा भएर पनि कसैले त्यसको महत्व नबुझे जस्तो छ र पो फसाद । मलाई थाहा छ यतिबेलासम्म तपाईंहरु त्यो वस्तुको बारे जान्न उत्सुक भैसक्नु भएको छ । त्यो हो, २७ किलोमिटर लामो मोटर ।
हुन त त्यो मोटर नेपालमा आविष्कार भएको नभएको पनि हुनसक्छ तर पनि विश्वमै कतै नभएको त्यति लामो मोटर हाम्रो देशमा हुनु भनेको त गौरवको कुरो हो । यो रहस्यको उद्घाटन भने गोरखापत्रले छापेर गरेको थियो । यस्तो दुर्लभ कुराको जानकारी दिने गोरखापत्रलाई धन्यवाद अनि बधाइ दिनै पर्छ । समाचार यस प्रकार थियो,
‘निर्माण तथा यातायात मन्त्री फलानोप्रसाद ढिस्कानाले......ठाउँमा २७ किलोमिटर लामो मोटर चल्ने बाटोको समुद्घाटन गर्नु भयो ।’
२७ किलोमिटर लामो मोटर चल्ने बाटो आफैमा चाहिँ कति किलोमिटर लामो होला भन्ने कुरा चाहिँ समाचारमा उल्लेख गरिएको थिएन । पानी जहाज र रेल भन्दा लामो मोटर हाम्रो देशमा चल्छ भन्ने जानकारी दिने गोरखापत्रलाई फेरि एक पटक घन्यवाद ।

३
‘यो रेडियो नेपाल हो । फलानोप्रसाद ढिस्कानाबाट समाचार सुन्नुहोस् । प्रधानमन्त्री ढिस्कानोप्रसाद फलाना सिकिस्त विरामी भएर वीर अस्पतालमा भर्ना हुनुभएको.......’
यति सुनिसकेपछि त बाँकी अंश छ अथवा हुन्छ भनेर जसले पनि लख काट्न सक्ने कुरा हो । कतिजनाले त अब आजभोलि नै शोक मनाउन सार्वजनिक विदा हुने भो, कुखुरा काटेर दिनभर तास खेल्नुपर्छ भन्ने योजना बनाउन भ्याए होलान् भने कतिले गोकर्णमा पिकनिक खाने विचार पनि गरे होलान् । म पनि प्रेमिकासंग गोदावरी घुम्न जाउँला भन्ने सोच्दै थिएँ, समाचारवाचकले बाँकी वाक्य पूरा गरे,
‘..........लाई हेर्न जानु भयो ।’
मरि जा....बज्या भनेर मैले रेडियो निभाइदिएँ ।
प्रेस काउन्सिलको डिजिटल पुस्तकालयमा पुराना पत्रपत्रिकाका स्क्यानिंग गरेर राखिएको हुनाले मैले २०४० साल वरिपरिका आफ्ना केही पुराना लेखहरु भेट्टाउन सकें । त्यतिबेला भाषाको यस्तो लापरवाहीका बारे श्रृँखलावद्ध रुपमा नै मैले कलम चलाएको रहेछु । तिनका केही रोचक उदाहरणहरु यहाँ उल्लेख गर्न उपयुक्त देखेको छु ।
‘५ रुप्याँको हिमाल, १ रुप्याँको भगवती र ५ पैसाको वामन अवतार अंकित हुलाक टिकट ।’

‘हिमाल अंकित रु ५ को, भगवती अंकित रु १ को र वामन अवतार अंकित ५ पैसाको हुलाक टिकट’ नभनिएकोमा सबै थोक महँगो भए पनि प्राकृतिक सम्पदा र देवीदेउताको मोल चाहिँ सस्तै रहेछ भनेर आफूले व्यंग्य गरेको देखि लिएर ‘राष्ट्रिय पञ्चायतको मलद्वारमा बम विष्फोटन’ (हुनुपर्ने मूलद्वार) का लागि निर्जीव भवनको मलद्वार कसरी भयो, कहाँ निर रहेछ त्यो र त्यति संवेदनशील अंगमा बम पड्कंदा राष्ट्रिय पञ्चायतलाई कति पीडा भयो होला भनेर घोचपेच गर्न पनि भ्याएको रहेछु ।

यी त भए ४० सालको कुरा । अब आजभोलिका कुराहरु गरौं । आजकल पनि बेलाबेलामा यस्ता भाषा संयोजनहरु पढ्न र सुन्न पाइन्छ । केही समय अघि कुनै एउटा पत्रिकामा छापिएको थियो,
‘मृत अवस्थामा लाश वरामद ।’

धन्य परमात्मा । अरु बेला ज्यूँदो अवस्थामा पनि कतै लाश वरामद भएको त पक्कै छैन होला । लाश भनेको मृत नभए के हुन्छ कुन्नि ? ‘ओझेलमा परेका चर्चित व्यक्तिहरु’ जस्ता हास्यास्पद शीर्षकहरु पनि हामी बेलाबेला पढ्न पाउँछौं ।

पञ्चायतकाल ताका राजा वा राजपरिवारका अन्य सदस्यहरुको नाम भन्दा अघि अरु कसैको नाम लिन वा लेख्न हुँदैन भन्ने अघोषित नियम थियो । जानीजानी अथवा अज्ञानतावश पनि त्यसको पालना नगर्नेलाई अञ्चलाधीश कार्यालयले पुर्जी काट्ने, स्पष्टीकरण माग्ने र सके दुइचार दिन मामाघरमा जाक्ने गरिन्थ्यो । त्यतिबेला लेटर प्रेस भन्ने प्रविधिबाट पत्रिकाहरु छापिने गर्थे । भुक्क उठेका सीसाका एकएक अक्षर, मात्रा, ह्रस्व दीर्घका टुक्राहरु खोपाखोपामा छुट्याएर राखिएका हुन्थे र हातले लेखिएका सामाग्रीहरु हेर्दै कम्पोजिटरले ती अक्षरहरु टिपीटिपी चाङ मिलाउनु पथ्र्यो । ट्रेडल भनिने मेशिनमा छापिनका लागि घोटिंदा घोटिंदा कतिपय अक्षरहरु खिइसकेका हुन्थे र कहिलेकहीं राम्ररी छापिंदैनथे । ती अक्षरहरु भारतबाट मगाउनु पथ्र्यो । त्यसैले भन्दाभन्दै नयाँ परिवर्तन गर्न पनि सम्भव हुँदैनथ्यो । त्यस्तै खिइएको एउटा आधा अक्षर राम्ररी नछापिएका कारण एक पटक पञ्चायतका उग्र हिमायती र अन्धो राजभक्त एक जना सम्पादकको पत्रिकामा श्री ५ वीरेन्द्रको साटो आधा न खिइएको कारण ‘श्री ५ वीरेद्र’ मात्र छापिएको थियो । त्यो ‘अपराध’ का कारण उनी अञ्चलाधीश कार्यालय धाएका थिए, बजारमा गएका पत्रिका सबै फिर्ता लिने शर्तमा उम्केका थिए । उनी छाप लागेका राजभक्त नभएका भए त शायद खोरमा नै पनि जाकिन्थे होला ।

त्यस अवस्थाले गर्दा आमसंचारका माध्यममा लेख्ने पढ्नेहरुमा राजाको मात्र नभै कुनै पनि शासक वा प्रभावशाली मान्छेको नाम अगाडि लिनुपर्छ भन्ने मानसिकता हावी भएको हुनुपर्छ । त्यसैले त त्यतिबेलाका समाचारहरु यस्ता पनि हुन्थे,
‘श्री ५ महाराजाधिराज.........बाट जर्मनीको चान्सलर पद सम्भाल्नु भएकोमा.......लाई एक वधाइ तथा शुभकामना सन्देश प्रदान गरिबक्सेको छ ।’

त्यो मानसिकता अझै पनि बिरालो बाँध्ने परम्परा जस्तो हामीमाझ हावी भएकाले नै माथि उदाहरण दिइएका जस्ता वाक्य संयोजनहरु हामी अझै पनि पढ्न सुन्न पाइरहेका छौं । समाचार बाहेक अझ विज्ञापनको भाषाको कुरा गर्ने हो भने त झन् रमाइलो छ । ‘बिना अपरेशन हर्ट एटेक, बाइपास र एन्जिओप्लाष्टी गरिन्छ’ भन्नेर विज्ञापन गर्ने महापुरुषहरुको कमी छैन यो देशमा । त्यस्तो विज्ञापन पनि पत्रिकामा छापिनु अझै रमाइलो कुरा हो । त्यसबाहेक विज्ञापनदाताहरुले ‘तालुपनाको उपचार’ र ‘त्वचामा निखार’ जस्ता शव्दहरुको आविष्कार गरेर नेपाली भाषालाई समृद्ध बनाएका छन् । राज्यले सम्मान गर्न बिर्सेका यस्ता अलौकिक शव्द आविष्कारकहरुले हरेक शव्दमा ‘पना’ थपेर भाषालाई अझै बढी विस्तृत बनाएका छन् । तालुपना, मोटोपना, गोरोपना, कालोपना, नरमपना, जस्ता असंख्य नयाँ पनाहरु ती महामानवहरुले हामीलाई दिएका छन् । च्याउ उम्रेसरी उम्रेका एफएम रेडियो र धेरैजसो नीजि टेलिभिजनका उद्घोषकहरुले बोल्ने भाषाको बारेमा त म भन्दा ठूला ज्ञाताहरुले धेरै पटक धेरै लेखिसकेका छन्, बोलिसकेका छन् ।

हाम्रा अधिकांश संचार माध्यमहरु ‘हाजिर जवाफ’लाई ‘हाजिरी जवाफ’ भनेर लेख्छन् । विमान परिचारिका नलेखेर ‘एयरहोस्टेज’ लेख्छन्, अंग्रेजी नै लेख्न परे सही अर्थ लाग्ने ‘एयरहोस्टेस’ लेख्नु नि । ‘होस्टेज’ र ‘होस्टेसमा’ आकाशपातालको फरक हुन्छ हैन र ? ‘एयरहोस्टेज’ भनेको त हवाइवन्धक हुन्छ । कि म मूर्खले मात्र नबुझेको कुरा हो त्यो ?

हिन्दी विज्ञापनको नेपाली अनुवादको कुरा गर्ने हो भने त एउटा सानोतिनो शोधपत्र नै तयार गर्न सकिन्छ । टेलिभिजनमा हेर्ने हो भने कुरिकुरि लाग्ने विज्ञापनहरुको कुनै कमी हुँदैन । ‘जाँड, रक्सी, धुम्रपान, ड्रग्स तथा डायविटिज जस्ता कुलतहरुबाट छुट्कारा पाउन हामी कहाँ सम्पर्क राख्नुहोस्’ भन्ने एउटा पसलको विज्ञापन देखेर म हाँस्दाहाँस्दा बाटैमा झण्डै बेहोश भएर पछारिएको छु । मैले रोग भन्ठानेका मधुमेह कहिले देखि कुलत भएछ, मलाई त थाहा पनि भएन ।

भाषाको मूल काम भनेको संचार हो, कुरा बुझाउनु हो त्यसैले सबै मानिस भाषा, व्याकरण र वाक्य संयोजनमा छुरा हुनुपर्छ भन्ने केही छैन । म आफै पनि शतप्रतिशत भाषाको ज्ञाता कहाँ हो र ? तर कमसे कम आमसंचारका माध्यमहरुले र विज्ञापनकर्ताहरुले भने कुनै पनि भाषा प्रयोग गर्दा अर्थको अनर्थ चाहिँ नहोस् भन्ने कुरामा अलि बढी नै ध्यान दिनुपर्छ भन्ने मात्र मैले धृष्टता गरेको हूँ ।

Read More

भीरमा जाने गोरू

नेपाल दूर संचारको एउटा प्रिपेड सिम कार्ड लिनु पर्ने बाध्यता (रहरले त उपभोक्ताले गतिलो कुरा खोज्छ, तर बाध्यताले नचाहेको काम पनि गराउँछ) परेर फागुन ६ गते पुल्चोक कार्यालय पुगियो । थाहा भयो, प्रिपेड लिन जाउलाखेल कार्यालय नै जानु पर्छ रे । अरूले सजिलोसंग टोलटोलबाट उपलब्ध गराउने साधारण कुरा नेदूसंले अझै कुनै दुर्लभ जिनिस जस्तो किन बनाएको होला भनेर गम्दै त्यहाँ पुगियो । काउण्टर पछाडि बसेका कर्मचारीहरूको मुस्कान भन्ने कुरास‌ग गोरू बेचेको पनि नाता नपर्ने रहेछ । सवारी चालक अनुमति पत्रको आधारमा सिम दिन नमिल्ने कुरा आँखा तर्दै तिनले बताए । नागरिकता नभै हुन्ने रे । 

ए बाबा, सवारीचालक अनुमति पत्र भनेकै नागरिकताको आधारमा दिइन्छ र त्यसमा नागरिकताको नम्बर पनि हुन्छ भन्दा पनि केहि लागेन । प्रतिस्पर्धामा पछाडि परिसक्दा पनि उपभोक्तालाई सजिलो बनाउने तर्फ कुनै ध्यान नदिने नेदूसंलाई के भन्नु ? सायद अझै पनि मानिस मोबाइल फोनलाई कुनै मायावी र दुर्लभ बस्तु ठान्छन्, बजारमा नेदूसंको नै एकाधिकार छ र जे भने पनि लोप्रे कान लगाएर सिम नलिई सुख्खै छैन भन्ने भ्रम छ उनीहरूलाई । 

आफुलाई परे पनि नचेत्ने हो भने यति मात्र भन्न सकिन्छ,

भीरमा जाने गोरूलाई काँध थाप्न हैन, रामराम मात्र भन्न सकिन्छ ।

रामराम नेपाल दूरसंचार संस्थान

Read More

the image we are projecting

State Minister for Health and Population Saroj Kumar Yadav, all drunk, misbehaved with doctors at the emergency ward of Bir Hospital on Sunday night. He verbally abused Dr Binita Joshi and threatened to “kick” and sack her, according to witnesses.

although i have mentally prepared myself for not being surprised, shocked, aghast and frustrated by any news anymore in this country, i am worried. if we look at the recent acts of leaders, ministers, high ranking authorities of various fields, we feel ashamed. ministers ignornat that they need a visa to travel in a foreign country, involved in criminal activities, corruption and abuse of their authority have been making news.

we know how a minister is made in our country. we know what it takes to get appointed to various high ranking positions. but, all those in the world are unaware of the facts. for them, such people are supposed to be the best of their respective fields. in this regard, how would they be judging or evaluating nepal and general nepalese? what is the image are they projecting to the world?

Read More

why are we judgemental?

i twitted about a meeting with some producer director. my tweets are linked with my facebook page. immediately after the tweet, i was amazed to see one comment which accused me that the new film must be of the same old pattern. it made me think twice. why are we so judgemental about other people? why do we jump to conclusions without knowing anything? there are two sides of every coin and every picture has its other side. but, most of us have our own pre concieved notion about everything in life. it applies to other people, their life and their activities too. it leads us to make prompt decisions and we are very vocal about it. for exapmple, a couple decide to seperate their ways. we immediately take side of whoever is closer to us and start blaming the other one for he failure. not even for an instance do we consider the fact that they might have their own side of story. we think what we prefer to think. we like what we prefer to like and we say what we want to say.
alas...we are not correct all the time.

Read More

What Makes Special Days of Life Special?

How many special days are there in a person's entire life?

I do not remember the philosopher's name right now but there was an awesome thinking which I had read many years back.  It said that we have very few special days in our life.

Assuming that an average person has a life of 65 years, it means he lives 23725 days. From that you can deduct 1825 days because a normal person does not have childhood memory from below 5 years. It comes to 21900 days. Yet, most of the days from that huge amount just pass in between. At any given point of life if you try to remember your past, you can only remember few days. Those too- not in detail. It's almost impossible to remember the 24 hours and 60 minutes inside them which makes a single day. We remember only few selected days of our entire life because of certain importance. For example we remember the day we had a first crush, a first infatuation, first love, first kiss, first time we learnt to ride a bicycle, motorbike, car and likewise. Rest just passes in between.

Special days are gems, treasures of our life. What makes a day special might vary from person to person. Your beloved's birthday or your child's birth might be a special day for you.  Or your marriage anniversary might be a special day. These days become special only if you feel the importance and spend it specially. If the importance of such days is not felt, they pass just as any other days out of those 21900 days. It is not the day that is special; it is the way you feel, treat and spend it makes it special. Believe me, there are very few such special days in our life. We should not let them just drift away. We can or not make them special for us or for whom it matters. They can be your beloved, your spouse, your children, your parents or your friends. If you fail to do it, it is even your loss.

Do not let those special days vapor away. They are the true treasures of life and if once gone, they will never come back.

Read More

फागुको आतंक

२०६८ फागुन २१, नेपाल साप्ताहिकको मेरो स्तम्भ बायाँ फन्को


१७ फागुनको मध्यान्हतिरको कुरा हो। बाटोमा एउटा दिग्दारलाग्दो घटना देखियो। बायाँपट्ट िछेउ लागेर साना नानीहरू हिँडिरहेका थिए। उनीहरू विद्यालयको पोसाकमा थिए। हेर्दा उनीहरू आठ वा नौ कक्षामा पढ्नेजस्ता देखिन्थे। बिहानको स्कुल रहेछ उनीहरूको, त्यसैले भोकले आलसतालस भएर आफ्नो घरतिर फर्किरहेका हुनुपर्छ। बाटोको दायाँपट्ट िकेही उरन्ठेउला केटाहरू पर्खालको शोभा बढाइरहेका थिए। उनीहरूको केशविन्यास, पहिरन र चालढाल पनि अचम्मको थियो। कसैको कपाल जुरेलीको जस्तो थियो, कसैको बीचबीचमा खुर्केको। उनीहरूले लगाएको पाइन्ट चाहिनेभन्दा यति तल बाँधिएको थियो, त्यसलाईर् गुरुत्त्वाकर्षणले कसरी तान्न सकेन भन्ने आफैँमा एउटा अनुसन्धानको विषय हुन सक्थ्यो। कानमा मुन्द्रा त साधारण कुरा भइहाल्यो, त्यसको त के कुरा गर्नु र ! कुनै एउटाले त आँखीभौँ पनि छेड्न भ्याएको थियो। एकापसमा कुराकानी गर्दा पनि उनीहरूको मुखारवृन्दबाट अपशब्दका शब्दकोशहरू नै बर्सिरहेका थिए। एकै वाक्यमा धेरैभन्दा धेरै अपशब्दका लागि पनि गिनिज बुक अफ वल्र्ड रेकर्ड्समा नाम लेखिने भएको भए चन्द्रबहादुर डाँगीपछि पनि अरू थुप्रै सपूतले नेपाललाई विश्वमा चिनाउने थिए।

Read More

Limits Of Rise & Fall

Is there a limit as to how much a person can fall or rise in his own eyes? Probably not. 

Either willingly, or unknowingly, a person takes this roller coaster ride several times during his life. Sometimes, a person lets him go deep down in his own eyes for various reasons. When he/she is sacrificing? Probably yes. Or maybe when being taken for a ride or becoming an emotional fool. Sometimes getting carried over by emotion, sometimes under the misconception of being greater than others and most of the times while letting one's heart rule the head. Logic fails to hammer in the stark reality of life in such instances. And, a person becomes what he is not. It is not only for the yearning of appreciation. Nor it is for the greed of illusion of being superior than others. On top of that there are idiots  who pen poems such as,

"खोज्छन् सबै सुख भनी खै त्यो सुख कहाँ छ,

आफू मिटाइ अरूलाई दिनु महाँ छ"

(true pleasure is in giving to others demolishing yourself)

Alas, when a person realizes that his efforts of self destruction has gone in vain, he/she never gets that real pleasure glorified by flowery words of literature.

Read More

customer experience

service providers, be that of any type should take utmost care for customer experience. alas, most of them in nepal just dont care about it. their attitude is as if they are doing us consumers a favor by providing the service for which we pay.

had a similar experience at hero honda's service station at baal kumari. since my daughter's exams were going on, she had requested me to take her scooter for servicing. i was told that unless i reach there by 8 AM, it would not be entertained. when i reached there, a sour faced guard was listing vehicles. i was on no 7. then he ordered me to come at 10 again. i asked him why cant i leave the vehicle then?. he said the mechanic arrives at 10 and he will listen to problems. i said that i had no problem, just regular servicing was required. but he said i had to come again at 10. on top of that, it seemed that he was confident tahat a year would be deducted from his lifeline for one smile.

is this the way you do business? making things complicated and difficult for your customers? you guys should know that its us who do a favor to you by using your products not vice versa. the day we stop it, you will be out of business.

Read More