Translate

Tuesday, February 28, 2012

Why movies based on books seldom work


J.W. Eagen, an author said, “Never judge a book by its movie.”


Movies based on novels, short stories or any other forms of literatures are tough nut to crack. A movie is a director's medium. He projects his ideas in the platform of a screen supported by acting, music, sound effects, story, screenplay, dialogues (sometimes silence) and cinematography. The audience sees the director's perspective when a movie is made on fresh idea or subject. They do not have a pre conceived notion about what to see and expect. On the other hand, when audience watch a movie based on a novel, they are not blank. They have already read and imagined, visualized and grasped the idea in their own various ways. No two persons can imagine exactly similar. When there is difference in ideas, people find it difficult to accept things from other person's perspective. That is human nature. Therefore movies based on literature normally face a lot of brickbat, which is quite natural.

Optimism, a mirage toaday

I still am to recover from what happened yesterday. In fact, a day, which seemed to start in a perfect note, suddenly turned sour. The news of poet Bhim Birag's news at about 9:30 was sad enough due to my personal acquaintance with him. Hardly had I consoled myself from that sad news, alarming news of a bomb blast at NOC headquarters was received. Killed three innocent people and injured several others. The city is not safe. made me wonder what do such fanatics achieve by performing such cowardice. On top of that we are destined to accept eunuch governments one after another. The country is going to worse from bad in every aspect. People are suffering from every possible angle. More dire days are suspected to come. Harmony between Nepalese has vaporized and vanished somewhere. I prefer to believe that I am an optimist. I try to see positive in anything. But, will anyone guide me now where and what positive can i find in today's scenario?
I am deeply disturbed and worried for our future.

भीम विरागको सिंगो आकाश

बिहानै एक जना मित्र राजेश केसीको ट्विटमा 'भीम विराग आर. आइ. पी.' भनेर लेखिएको देख्दा एक पटक आङ्ग ढक्क फूल्यो । हुन त भीम विरागले ७८ वर्षमा टेकिसकेका थिए । पोहोर साल पनि बेस्मारी बिरामी परेका थिए । यस पटक पनि अस्पतालमा भर्ना भएको कुरा केही दिन अघि थाहा भएको थियो । भेट्न जान पाइएको भने थिएन । संसारमा कसैको पनि अजम्मरी देह हुँदैन भन्ने पनि थाहा नभएको कहाँ हो र ? तर यति सबै हुँदाहुँदै पनि त्यो ट्विट लाई आँखाले सही पढे पनि मनले एकै पटक स्वीकार गरेन । दुइ पटक पढेपछि मात्र जिन्दगीको अन्तिम र कटु यथार्थ घन बनेर दिमागमा ठोक्कियो ।

भीम विराग रहेनन् ।

Sunday, February 26, 2012

कुकुरभुकाइ मानसिकता

बायाँ फन्को ७८

एउटा मान्छे र अर्को मान्छेमा फरक गर्न पाइँदैन भन्ने कुरा कानूनमा पनि उल्लेख गरिएको हुन्छ । हरेक मानिसलाई समान व्यवहार गर्नुपर्छ भनेर हामीलाई सानै देखि सिकाइएको हुन्छ । तर के व्यवहारमा त्यो सम्भव छ ? मानिसहरुले विशिष्टताका लागि आआफ्नै मापदण्डहरु बनाएका हुन्छन् र त्यसै अनुसार व्यवहार गर्ने गरेका हुन्छन् । केही दिन अघि राति देखिएको एउटा साधारण घटनाले एक पटक फेरि यो विषयमा केही सोच्न वाध्य बनायो । अनि त्यो सोचले केही लेख्नका लागि अभिप्रेरित ग¥यो । हुन त कुरो त्यसत ठूलो त हैन, नियमित रुपमा देखिने नै हो । कुनै एउटा कामको सन्दर्भमा अलि ढीला भएर राति अवेर घर फर्कनु परेको थियो । सातदोबाटो चोकमा त्यस रात सँधै झैं प्रहरी दाजुभाईहरु चेकिंग गर्न बसेका थिए । रमाइलो कुरो त के भने भटभटे चढेर हिंडेका जतिलाई छेउ लगाएर खानतलासी नै गरिंदैथ्यो तर चार पांग्रेमा आउनेहरुलाई जाँच नै नगरी पठाइंदैथ्यो । यस अघि पनि यस्ता थुप्रै घटनाहरु नदेखिएका होइनन् । के भटभटे चढ्नेले मात्र हातहतियार, विष्फोटक पदार्थ, लागू पदार्थ वा कानूननले असामाजिक निषेधित गरेका सम्वदेनशील कुराहरु बोकेर हिंड्ने गर्छ त ? असामाजिक तत्व र अपराधी प्रवृत्तिका मानिस भनेको भटभटे चढ्ने मान्छे मात्र हुन्छ त ? अपराध गरेर भाग्ने भटभटेमा मात्र भाग्छ ? हो, सजिलोको लागि त्यस्ता केही वा अधिकांश घटनामा लौ भटभटे नै प्रयोग भएका होलान् । तर त्यसैलाई अकाट्य नजीर मान्न हुन्छ कि हुँदैन भन्ने प्रश्न आफ्नो ठाउँमा नै छ । चारपांग्रे सवारी साधनको जाँच भनेको भएको बेलामा पनि औपचारिकता पूरा गर्ने जस्तो मात्र हुन्छ । तर्कको कुरा गर्ने हो भने निषेधित कुनै पनि पदार्थ लुकाउन वा ओसारपसार गर्न चारपांग्रेमा जति सजिलो भटभटेमा हुँदैन । त्यतिमात्र हैन, चारपांग्रेमा त्यस्ता कुराहरु लुकाउनका लागि पनि थुप्रै सजिला ठाउँहरु हुन्छन् । ती सबैको जाँच गर्न मेहनत र समय दुबै निकै नै बढी लाग्छ । के त्यही कारणले गर्दा चारपांग्रहरुले छुट पाउने त हैनन् ? या त्यस्ता सवारीमा गुड्नेहरु बढी सम्पन्न, प्रभावशाली र पहुँचवाला हुन्छन् भन्ने मान्यता हाम्रा सुरक्षाकर्मी दाजुभाइहरुमा रहेको हुन्छ ? भटभटे चलाउनेहरु अलि हेपाहा प्रवृत्तिका हुन्छन् होला, मौका पाएसम्म चेपचापबाट छिरेर हुँकिन्छन् पनि होला तर ट्राफिक नियम मिच्ने गौरवशाली परम्परामा चार पांग्रेहरुको पनि त्यति नै योगदान हुन्छ । त्यति हुँदाहुँदै पनि किन भटभटे चालकहरुले सँधै सौतेनी आमाका छोरा सरह व्यवहार खेप्नु पर्ने होला ।

यो कुरा एउटा उदाहरण मात्र हो । समाजका अरु बिभिन्न पक्षहरुमा पनि आवरणले जहिले पनि आचरण भन्दा पहिले स्थान पाउने गर्छ । महाकवि देवकोटाका बारेमा प्रचलित एउटा किम्वदन्ती छ नि, कुनै एउटा भोजमा ल्याङ्फ्याङ्ग लुगा लगाएर जाँदा उनलाई मूलद्वारमा नै रोकिएछ । फर्केर घर आएर कोट र टाइ लगाएर त्यही ठाउँमा जाँदा उनलाई सलाम ठोकेर ससम्मान भित्र पठाइएछ । अनि महाकविले खाना लुगामा दल्न थालेछन् । निम्त्याउनेले अचम्म मानेर त्यसो गर्नुका कारण सोद्घा उनले भनेछन्,
“यहाँ मलाई हैन, मेरो लुगालाई निम्त्याइएको जस्तो लाग्यो, त्यही भएर खाना पनि लुगालाई नै खुवाएको हूँ ।”
कसैकसैले यो घटना जर्ज बर्नाड शसंग सम्वन्धित हो पनि भन्छन् तर जोसंग सम्वन्धित भए पनि कुरा त्यही हो ।

हामी मानिसलाई उसको गुण वा अवगुणको लागि भन्दा पनि पहिले उसको लवाइखवाइ, रहनसहन र आडम्वरका लागि मान गर्छौं, तौलन्छौं र प्रभावित हुन्छौं । हेक्का गर्नुभएको छ, बाटोमा भुस्याहा कुकुरले पनि झुत्रोझाम्रो लुगा लगाएर हिंडेको मानिसलाई भुक्छ । तर हामी त मान्छे हौं, हामीमा चेतना हुन्छ, विवेक हुन्छ जुन अरु प्राणीमा हुँदैन । तै पनि हामी मानिसलाई तौलने बेला त्यसलाई किन बिर्सन्छौं ? यो क्रममा कहिलेकहीं हामी सही मान्छेको अवमूल्यन गरिरहेका हुन्छौं भने कहिले चोर, फटाहा, दुष्ट र निकृष्ट मान्छे हाम्रा आँखामा ठालु बनिरहेको हुन्छ । जीवनमा बिभिन्न अरु पाटाहरुमा पनि यो भ्रममा हामी रुमल्लिन्छौं । बुद्धि र सौन्दर्यको मूल्याङ्कन भनिने सुन्दरी प्रतियोगिताका पनि तथाकथित बुद्धि जाँच्ने चरणसम्म पुग्नु अघि शारीरिक आकर्षणको कसी पार किन गर्नुपर्छ ? जीवनसाथीका लागि सम्भावित मान्छे भेट्दा पनि त अनुहार, शरीर र व्यक्तित्वबाट मान्छे प्रभावित र निर्देशित भैरहेको हुन्छ । चर्मको रंग अथवा शारीरिक शौष्ठव प्रभावशाली नलागेका कारण कतिपय महिला वा पुरुष अस्वीकृत हुने गर्दछन् । ती मानिसहरुका मन, आनीबानी र आचरण जति नै सुकै उत्कृष्ट भए पनि त्यसको अर्थ रहँदैन । हामीलाई यो पनि थाहा भएको कुरा हो, समयसंग मान्छेको रुप, शौष्ठव र व्यक्तिव खिइन्छ, नाश हुन्छ तर उसको मानसिकता, चरित्र र मन सँधै एकैनास रहन्छ । त्यति हुँदाहुँदै पनि राम्रो भनेको मनसंग हैन अनुहारसंग जोडिन्छ । चरित्र भनेको आनीवानीसंग नभएर कुनै महिला वा पुरुषको यौन जीवनका कारण निर्धारित हुन्छ । कसैको कहिले कुभलो नचिताउने, नगर्ने महिला वा पुरुषको एकभन्दा बढी प्रेमी वा प्रेमिका भयो भने त्यो चरित्रहीन हुन्छ । तर सबैको कुभलो गर्ने, भ्रष्टाचारी, पापी, ज्यानमारा नै किन नहोस्, त्यो कुरामा कुनै महिला वा पुरुषसंग प्राकृतिक सम्पर्क नभएको वा एउटै मात्र विपरित लिङ्गीसंग सवन्ध भएको मान्छे भने चरित्रहीन हुँदैन । कस्तो हास्यास्पद कुरा ।

कुनै पनि मान्छेको बाहिरी व्यक्तित्व, उसका कुराहरु, उसको वैभव भनेका भ्रामक हुन सक्छन् भन्ने हामी सबैलाई राम्ररी थाहा हुँदाहुँदै पनि हामी त्यो कुकुरभुकाइ मानसिकताबाट माथि उठ्न सकेनौं भने हामी मान्छे भएको के फाइदा भयो हैन र ?

Saturday, February 25, 2012

थ्याङ्क यू क्याप्टेन

आखिर पछिल्लो हप्ता यो पानीमरुवा पनि हिमाली उडानका लागि चील गाडी चढ्यो । सगरमाथा लगायत गौरीशंकर र अन्य सुन्दर तर डरलाग्दा हिमटाकुराहरुको दुइ नटिकल माइल नजीकै पुग्दा पनि रक्तचाप जस्ताको त्यस्तै रह्यो । त्यतिमात्र होइन, फर्केपछि पनि मलाई डोकाले छोपेर सिस्नुपानी छम्कनु परेन, अर्थात मेरो सातो गएन । लौ त भनौं भने बरु आनन्द नै आयो । (सातो र आनन्द कहाँ, कसरी र किन जान्छन् वा आउँछन् भन्ने चाहिँ मलाई अहिलेसम्म थाहा छैन है ।)

अरु कुरामा आफूलाई जति सुकै शूरवीर माने पनि हत्पति कसैलाई भनिहाल्न लाज लाग्ने एउटा कुरा के हो भने चीलगाडी चढ्न भने पछि म बबूरोको सातोपुत्लो उड्छ । (सातो के हो भन्ने अलिअलि थाहा भए पनि पुत्लो के हो अनि यी दुइ भाइ कहाँ र कसरी उड्छन् भन्ने पनि थाहा छैन है ।) मलाई सम्झना नै नहुने बेलामा पनि चीलगाडीमा उडेको बेला पेटमा आगो बल्यो भनेर कोलाहल मच्चाएको थिएँ रे भन्ने किम्वदन्ती मैले सुनेका हूँ । जानकारहरु भन्छन्, उँचाइसंग डर लाग्ने मान्छेहरुमा त्यो साधारण हो रे । तर अकिञ्चनलाई त्यो समस्या पनि छैन । तै पनि क्या हो क्या हो, चीलगाडीसंग मेरो पूर्वजन्मको नै ३६ को आँकडा रहेको छ । त्यसैले सकेसम्म मिलेसम्म सडक यात्रा नै मात्र गर्ने र केही लागेन भने मात्र हावामा कावा खाने मेरो पुरानो रोग हो ।



Thursday, February 16, 2012

'टाइम अप'

एउटा विशाल र बहुआयामिक चित्रलाई भताभुंग पारेर अनेकौं आकार र बनौटका टुक्राहरूमा छरपष्ट पारेर प्रकृतिले (कसैले ईश्वर भन्छन्) हमीलाई थमाइदिन्छ । यो तेरो जिन्दगी हो, यसलाई मिला भनेर । हामी अन्तिम साससम्म त्यो उसको अमूर्त कलासंग पौंठेजोरी खेलिरहन्छौं, त्यो चित्र के रहेछ भनेर बुझ्नका लागि । यति धेरै चु्च्चोमुच्चो नमिलेका टुक्राहरू....कुनै एक टुक्रा मात्र नमिल्दा पनि हामी त्यो चित्रको भेउ पाउन सक्दैनौं । अहो....किन यति जटिल बनाएर पठाएको होला जिन्द्गी भन्ने कुरालाई । न हामी पू्र्ण रूपले आफूलाई चिन्न सक्छौं, न त आफ्ना वरिपरिका अरू कोही मान्छेलाई । जिन्दगी नामक यो चित्र, जसको बनौट, रहस्य, रंग, केही पनि खुट्याउन नसक्दै उसले भन्छ, 'टाइम अप' ।

Sunday, February 12, 2012

आदर र सम्मान कसलाई ?

झण्डै एक वर्ष अघिको 'बायाँ फन्को'

केही दिन अघिको चीसो बिहानको कुरा हो । तुषारोले सेताम्य भएको भुईंलाई न्यानो पार्ने घाम उदाएको निकै बेर भैसके पनि कुहिरोको पर्दालाई पगालेर अझै पनि राम्ररी देखिन पाएको थिएन । सखारै कतै जानुपर्ने वाध्यता नभएकाहरु भाग्यमानीहरु आआफ्नो ओच्छ्यानमै गुँडुल्किरहेको बेला त्यस्तो सोख गर्न नपाउने अभागीहरु भने स्यूस्यू गर्दै हिंड्न थालिसकेका थिए ।

म पनि माथि भनिएका मध्ये दोश्रो वर्गकाहरुमा परेको हुनाले सखारै निस्केको थिएँ । म कोटेश्वर निर आइपुग्दा एउटा रमाइलो दृश्य देखियो । शुरुमा त मैले त्यसको रमाइलो पाटो मात्रै देखें र मनमनै मुस्काएँ । तर एकै छिनमा मैले त्यसको पछाडिको अर्को गूढ पक्ष पनि देख्न पुगें र त्यसले सोच्न बाध्य बनायो । भैंसीहरु बोकेको एउटा अजंगको ट्रक बीच बाटोमा स्टार्ट बन्द भएर थला परेको रहेछ । त्यति बेलासम्म त खासै धेरै सवारी साधनहरु बाटामा गुड्न भ्याइसकेका थिएनन् । तर एकै छिन पछि चहलपहल सुरु भएर छ लेनको बाटोलाई पनि चुनौती दिने गाडीहरुका ताँती लाग्ने समय भैसकेको थियो ।

Monday, February 6, 2012

अनामवहादुरको लाइन

नागरिक दैनिक 'अक्षर' (माघ १, २०६८)
१.
अनुहार भएका तर नाम नभएका असंख्य मानिसहरु जस्तै हाम्रो अनामवहादुर अनामनगरको एउटा अनाम गल्ली भित्रको घरको अँध्यारो कोठामा डेरा गरेर बस्छ । एउटा सरकारी स्वामित्व भएको संस्थानमा अस्थायी जागीरे अनामवहादुरलाई हरेक मीनपचासमा चिनेजानेकाहरु बिहे गर्न सुर्याउँछन् । तर आफ्नो खर्च धान्न नभ्याउने उसको जागीरमा भरमा कसरी श्रीमती ल्याएर पाल्ने भन्ने तर्क दिएर ऊ पन्छिन्छ । बिहे नगर्ने खास कारण ऊ कसैलाई पनि भन्दैन ।

आजकल अनामवहादुरलाई आफ्नो जिन्दगी लाइनहरुमा जेलिएको छ भन्ने लाग्छ । हुन पनि हो, लाइनको व्यथाले अनामवहादुरलाई पिर्नुसम्म पिरोलेको छ । उसको जिन्दगीका हरेक दिन लाइनबाट सुरु हुन्छ र लाइनमा गएरै अन्त्य हुन्छ । धारामा पानी आउँदैन, टोलमा अलि पर महादेवको मन्दिर निर एउटा अजंगको सामुदायिक पानी टंकी छ । त्यसमा पानी अड्डाको ट्यांकरले जनि गरेर आएर पानी भरिदियो भने टोलभरका मान्छेहरुको हारालुछ चल्छ । सबैले आआफ्नो बाल्टीन, गाग्री, जर्किन र पानी अटाउने थरिथरिका भाँडाहरु लाइनमा राख्ने गर्छन् । आक्कलझुक्कल आउने पानीको लागि कुरिरहेर साध्य नहुने हुँदा कसैले पालो मिच्न नपाओस् भनेर लामो डोरीमा उनेर आआफ्ना भाँडाहरु राख्ने चलन छ । हिजो राति एघार बजे पानी आएछ र पानीको लाइनमा एकहत्तरौं नम्बरमा रहेको आफ्नो दुइटा बाल्टीनमा पानी भर्न उसले मध्यरात सम्म कुश्ताकुश्ती गरेको थियो ।


आज बिहान उठ्नासाथ उसलाई अचम्म लाग्यो । किन भने झ्यालका पर्दा उज्याला भैसकेका थिए । त्यसको अर्थ केही नभए पनि सात बजिसकेको हुनुपर्छ । उसले अलार्म त लगाएरै सुतेको थियो । बज्या घडी किन बजेनछ त ? उसले मनमनै सस्तो चाइनिज घडीलाई सराप्यो । आफू नव्यूँझिएको त पक्कै हैन । त्यसै पनि एकतमासले बज्ने त्यो कर्कश घडीले मान्छेलाई नव्यूँझुन्जेल कहाँ छोड्छ र ? अल्छी मान्दै उसले ओच्छ्यानमै कुकुरले जसरी आङ्ग तन्क्यायो । ज्या......आज पनि तकिया मिलेनछ क्यार, उसको गर्दन अह्ररो भैरहेको रहेछ । चार वर्ष अघि किनेको त्यो तकियाको रुवो जति सर्दैसर्दै एकै ठाममा डल्लो परिसकेका थिए । बेलाबेला रोटी बेलेको जस्तो गरेर त्यसलाई फिंजायो, भोलिपल्ट फेरि गुजुल्टो परिसक्थे । गर्धन साह्रै अप्ठ्यारो भैरहेको थियो । अब दिनभरि कसैले बोलायो भने मुण्टोको साटो पूरै ज्यू घुमाउनुपर्ने भयो । उसले हात लम्क्याएर घडीलाई आफू तिर तान्यो । त्यसमा त भर्खर ४ बजेको रहेछ । सेकेण्ड सूइ त मुर्दा झैं ९ को अंकमा लम्पसार परिरहेको रहेछ ।

Sunday, February 5, 2012

डिजिटल ड्याङ्


केही समय अघि कान्तिपुर कोसेलीमा प्रकाशित

अघिल्लो शुक्रवार अपर्झट कामले काठमाण्डौ बाहिर जानुपर्ने भएकोले म छातीमा मुड्कीले हानेर सिनामंगलबाट हवाइजहाजको टिकट काटेर फर्कंदै थिएँ । नयाँ बानेश्वर चोकमा एउटा कालो मुश्लो धुवाँ फालिरहेको ट्रकको पछाडि रोकिएको बेला पारि केही नदेखिने धुवाँ पछाडिबाट अचानक एकजना ट्राफिक प्रहरी प्रकट भए । उनले मलाई खाउँला जस्तो गरी हेर्दै लाइसेन्स देखाउन भने । मेरो भटभटेमा डिजिटल नम्बरप्लेट थियो । तर त्यसमा कुनै कलाकारिता गरिएको थिएन, चाहिने भन्दा बढी केही लेखिएको पनि थिएन । बत्ती बल्दा थरिथरिका झिलमिल रंगहरु टल्किने पदार्थले पनि त्यो बनेको थिएन । त्यो बबुरोको अपराध यत्ति मात्रै थियो, त्यो हातले लेखिएको थिएन । हातले, खुट्टाले वा कम्प्यूटरले, बनाएको भन्दा पनि स्पष्ट र मापदण्ड भित्र छ कि छैन भन्ने महत्वपूर्ण हो भन्ने अल्पज्ञान मैले विनम्रतापूर्वक उनी सामु प्रस्तुत गरें । अरु खुइलिएका र अक्षर नचिनिने तर निर्धक्क घुमिरहेका हस्तलिखित नम्बरपलेटहरु देखाएर उनलाई आश्वस्त पार्न खोजें । उनी झनै आक्रामक रुपमा प्रस्तुत भए । आजकल आन्तरिक हवाइ यात्रामा परिचयपत्र देखाउनु पर्ने र आफूसंग त्यतिबेला त्यही अनुमतिपत्र मात्र भएको विलौना पनि गरें तर उनले लाइसेन्स खोसेरै छाडे । काठमाण्डौंबाट एघार किलोमिटर पर काँठमा बस्ने म बबूरोसंग घर पुगेर नागरिकता लिन जाने समय थिएन ।

Friday, February 3, 2012

hope and expectations

one of my favorite singes is talat mehmood. i find one of his songs very motivating and suitable for the current crisis. it says,
"jab gham ka andhera ghir aaye, samjho ki sawera door nahi."

i hope and expect that we are nearer to the dawn.

midnight man

its only twenty five past nine in the evening. yet, the whole world seems to have retired. there is no electricity supply till midnight. today i was wondering how it would be to have uninterrupted power supply round the clock. will we ever see those days again? i dont know how long the battery of my wireless router will run or when the ipad will warn me of low battery. the water tank at the roof is almost empty and i have to manage to pump the water in midnight. if i want to catch the repeat telecast of my favorite tv shows, i will have to do that again in midnight. a scratch idea has formed in my mind which could be developed to a good story. i will have to do that in midnight as well.

are we all turning to midnight men?

binod's wonderful family

it was unplanned.
as usual the load shedding started at seven in the evening. bored with the darkness, i took my two daughters for a drive without a destination. after we reached pulchok, i gave a call to one of my schoolfriends, binod khadka. binod lives in sanepa. he was home and i inquired if i could drop in for a cup of tea. he was more than pleased to welcome us. binod, his wife, his daughter and his son were remarkable. my daughters enjoyed their company immediately. his son (who is in class 5) is a great dancer, a natural talent. he demonstrated some excellent steps amd my younger daughter became his fan. bhauju offered us some good tea and fresh baked cake.

the most important thing what we realized was, every one of them radiated with smile and positive energy. it was remarkable. what a lovely family. some people are so nice that you feel like meeting them always.

इन्क्यूबेटर र म

म जन्मेको बेला केही समस्या भएर मलाई केही दिनसम्म इन्क्यूवेटरमा राखिएको थियो रे । त्यो बेलाको कुरा पनि सम्झिन सक्ने भए क्या रमाइलो हुन्थ्यो होला ।
तर जे होस् मैले जन्मना साथ राम्ररी रुनु अघि इन्क्यूवेटर भित्र बसेर संघर्ष गर्न सिकेको हुनाले होला आजको दिनसम्म मलाई संघर्षले छोडेको छैन । कहिले आर्थिक कहिले मानसिक…। हरेक दिन हरेक पल एउटा समर खेलेको छु मैले । तर मलाई विश्वास छ, भर्खर जन्मेको बेला त जीवनसंग भिडेर जितें भने अबका लडाईंहरु त तुलनात्मक रुपले सजिलै होला नि ।
यो संसार भनेको पनि त एउटा विशाल इन्क्यूवेटर नै त हो । म त यसको अभ्यस्त छु । अनुभवी छु ।

चुरोटको धूँवा उडाउने केटी

ऊ एउटा अँध्यारो कुना छानेर बसेकी रहिछ ।

कसैले खोजेरै हे¥यो भने मात्र देखिने कुनाको टेबुल थियो त्यो । साधारणतया त्यहाँ भित्रै भएको मान्छेले पनि उसलाई देख्न सक्दैनथ्यो । त्यसमाथि बाहिरको उज्यालो घामबाट पसेको हुनाले मेरा आँखाहरु यसै पनि त्यहाँको अँध्यारोमा अभ्यस्त हुन पाइसकेका थिएनन् । त्यसैले मैले पनि उसलाई देखेको थिइंन । केही क्षण अघि मात्रै म त्यहाँ भित्र पसेर एउटै मात्र झ्यालको छेउमा भएको टेबुलमा बसेको थिएँ । ऊ कति बेला देखि त्यहाँ थिई भन्ने कुरा मलाई थाहा भएन । अरु पाँच छ वटा टेवल खालि नै थियो । वातावरणमा एक प्रकारको निस्तव्धता थियो । उसको मोवाइल नबजेको भए अरु कति बेर मलाई त्यहाँ अरु कोही पनि छ भनेर थाहा हुँदैनथ्यो होला । रिहान्नाको एउटा गीत उसको मोबाइलमा रिंग टोन बनाइएको रहेछ ।

ओह ना ना ह्वाट्स माइ नेम, ओह ना ना...

नसुहाउँदो ठाउँमा नसुहाउँदो गीत त्यो पनि मोवाइल फोनको कर्कश स्पीकरमा बजेर त्यहाँको शान्त वातावरणलाई बिथोलिदियो । गीतको स्थायी राम्ररी बज्न नपाउँदै झ्वाट्ट रोकियो अनि उसको स्वर सुनियो ।
“हलो.....”

Thursday, February 2, 2012

बिचरा मेरो ब्लग

मैले जुन उत्साहका साथ यो ब्लग सुरु गरेको थिएँ, त्यो उत्साह अहिले यसका लागि छैन । अझ भनौं भने उत्साह त छ तर मैले यसलाई चाहिने जति खुराकी पस्कन सकेको छैन । यसको पछाडि एउटै कारण छ । मैले यो ब्कग लेख्न थालेकै कारण सिर्जनात्मक लेखाइको मेरो दोस्रो अध्यायको प्रारम्भ भएको मान्नुपर्छ । किनभने बीचको निकै लामो समय मैले सिनेमाका कथा, पटकथा र सम्वाद लेखनमा खर्च गरें । त्यो मैले बाँच्नका लागि गरेको संघर्षको एउटा अध्याय थियो । साहित्यिक लेखनले अझै पनि हाम्रो मुलुकमा सिनेमा लेखनको जस्तो आर्थिक लाभ दिन सक्दैन । मार्खेजले आधा घण्टाको एउटा अन्तर्वार्ताका लागि ५० हजार डलर पाउँछन् र पनि धेरै जसो त्यस्ता अनुरोध नकार्छन् रे भन्ने कुरा हाम्रा लागि सपना जस्तो हुन्छ । त्यसैले मैले रहरले हैन, बाध्यताले साहित्यिक लेखनबाट विदा लिनु परेको थियो । हुन त सिनेमाको लेखन साहित्य हैन भन्न सकिंदैन तर हाम्रो मुलुकमा बन्ने व्यावसायिक सिनेमाका सूत्रहरू अर्कै पाराका हुन्थे । तिनबाट बाहिर निस्कने ह्याउ त्यतिबेलाका कुनै निर्माता निर्देशकहरूले गरेनन् । फलत: प्रकाश थापाले भित्र्याएका ६० का दशकका हिन्दी सिनेमाको सूत्रबाट हाम्रा सिनेमाहरू उम्कन सकेनन् । मैले कि त बजारको माग पूरा गर्नुपर्थ्यो कि त छेउ लाग्नु पर्थ्यो । मैले अघि नै भनेझैं संघर्षका दिनहरूमा छेउ लाग्नु मेरा लागि सम्भव थिएन । तै पनि निश्चित सूत्रहरू बीच पनि केही पृथक काम गर्ने प्रयासमा म लागिपरें । चलचित्रले मलाई जति नाम दियो, जति दाम दियो, त्यसबाट मलाई गुनासो छैन । तर पनि म भित्र एउटा असन्तुष्टि रहिरहन्थ्यो । फेसन डिजाइनर बन्ने सपना पालेको मान्छे टेलर मास्टर बन्नु परेको जस्तो म अरूले ल्याएका कपडाहरू काटेर उनीहरूले भनेका डिजाइनका लुगाहरू सिइरहें । मेरा कल्पनामा भएका केही परिधानहरू फरक भएर पनि सुन्दर हुन्छन् बन्ने कुरा उनीहरूले बुझेनन् ।

ब्लगको सुरूवात सायद त्यही सिर्जनात्मक असन्तुष्टिका कारण भएको हुनुपर्छ । यहाँ म आफूलाई के मन पर्छ लेख्न सक्ने भएँ, अरूलाई के मन पर्छ त्यो लेख्ने हैन । त्यही क्रममा एकदिन ब्लगमा मैले लेखेको एउटा लेख
चार-पर्खाल-र-थुनिएको-कुकर/ नेपाल पत्रिकाका सम्पादक प्रशान्त अर्यालले पढेपछि उनैले मलाई नेपाल पत्रिकामा स्तम्भ लेख्नका लागि अभिप्रेरित गरेका कारण मेरो सिर्जनात्मक लेखनले गति लिएको हो । यस अर्थमा उनी संगसंगै यो ब्लग प्रति पनि म आभारी छु ।

अब कुरो आउला किन यसलाई मैले बिचरो मेरो ब्लग भन्नु परेको हो त ?नेपालमा नियमित रुपमा स्तम्भ र अलि अनियमित कान्तिपर तथा नागरिकमा लेख्न थालेपछि केही कुराहरु मगजमा पलाए भने पहिलो प्राथमिकता तिनले नै पाउने भए । अनि ब्लगमा त प्रकाशित समाग्रीहरूका लिंक मात्र राख्ने बने जस्तो हुन थाल्यो । यो ब्लगको भन्दा ती पत्रिकाहरुका पाठक निकैनिकै गुणा बढी छन् भन्ने कुरामा त कुनै शंका नै छैन । त्यसैले नयाँ केही न केही त मैले यसलाई पनि दिनै पर्छ भन्ने इच्छा हुँदाहुँदै म यसलाई आवश्यक खुराकी पर्दान गर्न सकिरहेको छैन । अनि मेरो यो निस्वार्थ साथी कुपोषणको सिकार भएको निरीह वालक जस्तो ख्याउटे भेसकेको छ ।

बिचरा मेरो ब्लग ।