हबिवको इ–रिक्सा

published in Kantipur Koselee dated मंसिर २६, २०७२- 

विराटनगर, मंसिर २०, २०७२ 

यसअघि म विराटनगर कहिले आएको थिएँ ? सम्भवत: ७ या ८ वर्षअघि हो कि ? प्लेनले धावनमार्ग छुने बेला म सोच्दै थिएँ । पहिलेपहिलेको भन्दा यसपटकको मेरो भ्रमण एकदमै पृथक् छ । म मोहम्मद हबिवलाई खोज्न, भेट्न र भ्याएदेखि बेलुकासम्ममा काठमाडौं फर्किने योजनामा आएको छु । त्यो हबिव, जसलाई म चिन्दिनँ । 

Read More

विदेशीको मोह

१६ माघ २०६७ मा प्रकाशित

हालसालै नेपालमा छायाँकन गर्न आएका इजरायली टेलिभिजन फिल्मका सदस्यहरु संग सहकार्य गर्ने जोहो जुरेको थियो । करीव बाह्र भागको उक्त श्रँृखलाको सम्पूर्ण छायाँकन नेपालमा नै हुने रहेछ । नेपाल भ्रमणमा आएकी एकजना इजरायली युवती लामो समयसम्म सम्पर्कमा नआएपछि उसकी बहिनी आफ्नी दिदीलाई खोज्न आउने कथावस्तुको वरिपरि सो टेलिफिल्म घुम्दो रहेछ भन्ने जानकारी उनीहरुबाट प्राप्त भएको थियो । तर वास्तविक कथावस्तु के हो र कसरी अगाडि बढ्छ भन्ने कुरा यही नै हो भनेर किटान गर्न सकिंदैन किनभने हिब्रू भाषामा लेखिएको उक्त फिल्मको पटकथा वा दृश्यहरुले के भन्छन् भन्ने थाहा छैन ।  सिनेमाको बारेमा कसैलाई भन्दा कुनै पनि पक्षलाई वा कुनै पनि पात्रलाई प्रमुखता दिन वा न्यून बनाएर प्रस्तुत गर्न सकिन्छ । समग्रमा छायाँकन र सम्पादन भैसके पछि मात्र खास कुरा के हो र कस्तो हो भन्ने थाहा हुन्छ । निर्देशकको यही अधिकार र विशेषताका कारण सिनेमालाई उसको माध्यम भन्ने गरिन्छ ।

Read More

कट् फर सिट

कार्तिक २०, २०७२-  इ कान्तिपुर.कममा प्रकाशित

महादेवको फोन इनकमिंग कलसँगै थर्थर गरेर हल्ला गर्न थाल्यो,
‘ॐ हरहर हर महादेव...’
महादेवलाई यो भजन खूब मन पर्छ । त्यसैले इन कमिंग कल अलर्ट, अलार्म र सबै नोटिफिकेसनमा उनले यही धून राखेका छन् । खालि पार्वतीजीको फोन आउँदा मात्र छुट्टै चिनियोस् भनेर उनले अर्को धुन राखेका छन् । भगवानलाई पनि आफ्नी श्रीमतीसँग डर नलाग्ने कहाँ हुँदोरहेछ र ? त्यसैले पार्वतीजीको फोन आउँदा भने उनको फोनमा बज्ने गर्छ,
‘तिम्रा पाउहरुमा म सँधै झुकिरहन्छु....’

Read More

कुपन नम्बर ४००

(सेतोपाटीमा प्रकाशित कथा)

केही दिन अघिको कुरो हो, भाइवरमा प्रतिष्ठाले ग्रम्पी बनाएर सन्देश पठाएकी थिई,
“ड्याडको बाइकबाट लिएको २ लिटर पनि सकिइसक्यो । अफीस जान पनि नसक्ने भएँ । लौ न, पेट्रोलको केही बन्गदोबस्त गर्न सकिन्न भन्या ?”

प्रतिष्ठाले मिर्गौला मागेकी भए पनि एउटा त झिकेर उसको पाउमा राख्नु अघि सन्देशले दुइपटक पनि सोच्दैनथ्यो होला । तर पेट्रोल कहाँबाट ल्याउनु उसले ? होइनहोइन भन्दै मित्रराष्ट्रले लगाइदिएको नाकाबन्दीका कारण कहिले नभोगेको इन्धनको संकट भोगिरहेको पुस्ताको एउटा प्रतिनिधि पात्र हो सन्देश । 

Read More

भावना र भेल

अन्ततः सम्बिधान आयो । हामी सबैले व्यग्रताका साथ प्रतीक्षा गरिरहेको सम्बिधान जारी भयो । अथक परिश्रम, लामो समयको अनिश्चिततालाई पन्छाएर अरबौं रुपैंया पानीमा बगाएर भए पनि हामीले सम्बिधान ल्याएरै छाड्यौं । हामीले एकआर्कालाई गाली गर्‌यौं, दोषरोपण पनि ग¥यौं तर अन्ततः जब राष्ट्रपतिले नेपालको सम्विधानलाई ढोगे, त्यो देख्दा हरेक नेपाली रोमाञ्चित भएको हुनुपर्छ । केही समय अघिसम्मका खलनायकहरु अचानकै नायकहरु बन्न पुगे । हामीले तिनलाई धन्यवाद भन्यौं, आभार प्रकट गयौं ।

Read More

Passion of a Baker

Almost a year back, a new local bakery opened in our locality. I believe the man has returned from staying abroad in some foreign country for quite a long time. He has a small set up of an electric baking unit and his loaf of breads have become very popular in short time. They are fresh, soft and taste great. 

One thing I have noticed while buying breads from him is his passion for baking the breads. I swear I can see a sense of content in his eyes when he pulls the fresh loafs out from the oven. While he makes the slices, he is so tender and delicate with the long knife. Its almost like an art. I can almost hear music while he makes the equal pieces of the loaf with precision of a seasoned surgeon. He pats the loaf and packs them in plastic dlicately. 

Yesterday, he was not in the shop. His young son was filling in for him. I was so sad to see him pulling out the loaf veru roughly and banging it on the table. He was very rough while making the slices. The slices were not even. Some were thicker than the others and not perfectly cut. 

Most people would not even notice it, but I missed the passion and the precision of the old baker. 

Read More

यातनायात व्यवसाय

नेपाल साप्ताहिकको मेरो स्तम्भ बायाँ फन्को

नेपालमा सार्वजनिक यातायात भनेको यात्रुका लागि पीडा र व्यवसायीका लागि थोरै समयमा सजिलोसँग धेरै पैसा कमाउने धन्दा हो। खासमा भन्ने हो भने एकपटकको लगानी पुस्तौँसम्म जवानी भन्ने भनाइ यो व्यवसायका लागि ठ्याक्कै सुहाउँछ। किनभने, जस्तोसुकै अवस्थामा रहेको सवारीसाधनमा जतिसुकै यात्रुलाई  गुन्द्रुक खाँदेजसरी खाँदेर चलाउने छुट हुन्छ। सवारीसाधनको नियमित मर्मतसम्भार गर्नुपर्ने बाध्यता पनि यहाँ छैन। सबैभन्दा ठूलो कुरा त के हो भने बराजुले किनेको सवारीसाधन पनातिको पालासम्म चलाउन र नाफा खान पाइन्छ। चारवटा पांग्रा गुडेसम्म अरू कुनै कुराको तनाव लिनु पर्दैन। यी द्रव्यलालचीहरूको  लालसाका कारण दिनहुँजसो दुर्घटना भएर सयौँ मानिसको ज्यान गइरहेको छ। तर पनि लाचार भन्नुपर्ने तर हामीले झुक्केर सरकार भन्ने गरेको निकाय कानमा तेल हालेर, त्यसमाथि कपास कोचेर, त्यसमाथि हेडफोन लगाएर फुल भोल्युममा कुर्सीको भजन सुनेर बसिरहेको छ। आँखा पनि चिम्लेर। त्यसैले यात्रुका लागि  यातना हुने यो व्यवसायलाई वैज्ञानिक समीरमणि दीक्षितले बडो सुहाउँदो नाम दिएका छन्, यातनायात व्यवसाय।

Read More